Het gebeurt niet vaak dat een Waalse auteur de taalgrens oversteekt, maar ­Jérôme Colin kreeg het voor elkaar. De schrijver, bekend van radio en tv, presenteert het populaire televisieprogramma Hep Taxi! en heeft twee bestsellers op zijn naam staan. Van zijn debuut, Éviter les péages, gingen duizenden exemplaren over de toonbank en zijn ­tweede roman, die inmiddels is verfilmd, deed het nog beter. Het slagveld werd uitgegeven in Parijs, vertaald in Amsterdam en kwam zo, met een omwegje, in de Vlaamse boekhandels terecht.

Het leven van zijn hoofdpersonage gaat niet over rozen. De verteller van Het slagveld is de regie over zijn opgroeiende kroost, zijn huwelijk en zijn leven kwijtgeraakt. Zijn puberende zoon haalt hem het bloed onder zijn nagels vandaan, de hormonen gieren door het huis en de sfeer is explosief. De jongen kan het niet helpen, zegt de wetenschap: zijn hersenen zijn nog niet volgroeid en daardoor komt het 'dat hij zo impulsief is en zijn onderbroeken niet kan oprapen.' De puberteit is nu eenmaal een uitputtingsslag. Het is een bij voorbaat verloren oorlog die wordt uitgevochten op het slagveld van het gezin en de school, terwijl het geweld in de buitenwereld hand over hand toeneemt, want ook de terroristische aanslagen in Parijs en Brussel zijn het boek binnengedrongen.

In Wallonië heeft deze bestseller een maatschappelijk debat ontketend. Behalve een roman over een puberteitscrisis, een huwelijkscrisis en een midlifecrisis, is Het slagveld namelijk een forse aanklacht tegen het onderwijssysteem, dat van kinderen nog steeds kadaverdiscipline en papegaaienwerk verwacht. Leerlingen moeten stilzitten en hun mond houden. Lukt dat niet, dan worden ze volgestopt met Ritalin. Of ze worden zonder pardon van school gestuurd. Het aantal ­gevallen is de jongste tien jaar verdrievoudigd en dat zit de auteur grondig dwars.

Jérôme Colin pleit voor het recht op onverantwoordelijk gedrag. Hebben we niet allemaal recht op 'onze onbetaalde rekeningen, onze mistroostige buien, onze achterstand op het werk, ons onvermogen om anderen gelukkig te maken en om onze onderbroeken op te ruimen'? De schrijver ­betreedt het strijdperk met een ontwapenende humor, maar zijn sympathieke roman had gerust wat diepgravender gemogen.

Vertaald door Martine Woudt, De Bezige Bij, 176 blz., 19,99 €. Oorspronkelijke titel: 'Le champ de bataille'.

Verberg tekst

Voor mensen met opgroeiende kinderen is dit een herkenbaar verhaal. Je wordt verliefd, je wordt vader of moeder en voor je het weet bestaat je leven uit het achter de vodden zitten van je pubers: dat ze hun huiswerk moeten maken, hun kamer moeten opruimen, niet constant op hun telefoon moeten zitten. Seks hebben de ouders in dit verhaal niet meer, en praten doen ze ook nog nauwelijks.

De roman speelt in Brussel, ten tijde van de aanslagen in Parijs en België. Die zijn niet alleen decor, maar krijgen een doorslaggevende rol. En passant neemt Colin het strenge schoolsysteem in België op de hak, dat wellicht niet voor iedere puber geschikt is.

Er zitten wel wat slordigheden in Het slagveld: Paul pocht met zijn honderd Facebookvrienden, maar ook in die tijd was Facebook al uit bij tieners. En de karikaturale conrector ondertekent zijn informele brieven met 'de conrector', terwijl hij op het einde toch gewoon een naam blijkt te hebben. Ook het tijdsverloop klopt niet overal.

Nadat de vader een symbolische daad heeft gesteld die niet zou misstaan in een Waals absurdistisch toneelstuk, heeft Colin voor zijn onderhoudende verhaal een fijn slot in petto.

****

Uit het Frans vertaald door Martine Woudt. De Bezige Bij; 172 pagina's; € 20,99.

Verberg tekst

Deze roman speelt ten tijde van de aanslagen in Parijs en Brussel. De hoofdpersoon heeft nauwelijks contact met zijn vijftienjarige zoon Paul die behoorlijk aan het puberen is en ook op school erg dwars is. Met zijn jongere dochter heeft hij een goede band. Maar de relatie met zijn vrouw raakt steeds meer verstoord. Zijn vrouw Lea vindt dat hij veel te ongeduldig en boos reageert op Paul. Lea adviseert hem om hulp te zoeken, maar zonder haar medeweten bezoekt hij al wekelijks een psychiater. Hij raakt steeds meer vervreemd van zijn gezin en hij heeft grote moeite om het houvast in zijn eigen leven niet kwijt te raken. Totdat de aanslagen plaatsvinden en alles anders wordt. Het verhaal gaat over de moeizame communicatie met opgroeiende kinderen. De lezer wordt steeds verder meegenomen in de strijd van de vader. Geschreven in een vlotte, heldere stijl. Duidelijke druk. Debuutroman van de Belgische auteur (1974). Voor een ruim lezerspubliek.