Bengler is een wat ongewone, eigenzinnige jongeman die na een mislukte geneeskundestudie in Lund (Zweden) anno 1876 interesse opvat voor het gebied gelegen in Zuidwest-Afrika, meer bepaald de nog niet volledig in kaart gebrachte Kalahari-woestijn. Hij trekt er heen met het bizarre voornemen zijn naam te schenken aan een nog niet eerder beschreven insect. Na stormen te hebben getrotseerd bereikt hij ten slotte Kaapstad en na een barre tocht, die het uiterste vergt van zijn krachten en die van zijn inlandse dragers, bereikt hij een handelspost aan de rand van de woestijn met aan het hoofd een landgenoot. Het toeval confronteert hem met een achtergelaten en ondervoed Bosjesmannenjongetje, waarvan de ouders omkwamen bij een raid uitgevoerd door blanke avonturiers. Bengler heeft niet alleen een insect gevonden dat hij zijn naam kan geven, maar tevens een kind waarover hij zich wil ontfermen en dat hij de naam 'Daniël' geeft. Daniël reist met zijn pleegvader naar Zweden waar hem een vreemde wereld wacht, bevolkt met lieden die hem benaderen als een uitheems diertje. Dankzij het wisselend vertelstandpunt wordt de lezer een indringend inzicht geboden in de onoverbrugbare etnische en culturele tegenstellingen tussen blank en zwart op het einde van de 19e eeuw. Mankell, voor wie Afrika een tweede thuis is geworden (zijn roman Comédia infantil speelde in Mozambique), weet knap door te dringen in de gevoels- en gedachtewereld van de jonge Afrikaan. Het is alsof we onze westerse wereld, een vreemde mengelmoes tussen materialisme en idealisme (ondanks de initiële goede bedoelingen van zijn pleegvader wordt het kind opgevoerd als onderdeel van een act die het midden houdt tussen wetenschappelijk onderzoek en freakshow), beschouwen vanuit het standpunt van deze edele wilde. De vervreemding leidt tot zowel geestelijke als fysieke isolatie en ondanks verwoede pogingen om terug te keren naar het land 'van het warme zand', zal Daniël zich ten slotte terugtrekken in zijn privé-wereld van dromen en visioenen, waar hij contact heeft met de magische rituelen van zijn voorouders.

Het relaas van een jongetje uit het diepe zuiden dat omstreeks het einde van de 19e eeuw opdook in het Hoge Noorden (Zweden), is gebaseerd op waar gebeurde feiten, en middels een foto waarmee de schrijver in de epiloog contact neemt met een groepje Bosjesmannen in de woestijn, krijgt dit nostalgische en met veel gevoel geschreven verhaal zijn beslag op het einde van de 20e eeuw. Hennig Mankell, die vooral bekendheid verwierf met zijn sterk psychologische thrillers, bewijst met Daniël, zoon van de wind dat hij geen moorden nodig heeft om zijn lezers op het randje van hun stoel te zetten. [Staf Schoeters] Hide text

Dat de veelgelezen en veelgeprezen Zweedse auteur (1948) van de inspecteur Wallander romans ook uiterst spannende literaire romans kan schrijven, blijkt uit deze roman, waarin Mankell opnieuw op uiterst intense wijze (zoals in 'Verteller van de wind') zijn Afrikaanse ervaringen verwerkt. De Zweedse avonturier Hans Bengler keert aan het eind van de 19e eeuw uit Zuid-West-Afrika terug naar zijn vaderland. De hoop op wetenschappelijke erkenning door het vinden van een nog onbekend insect moet hij opgeven. In plaats daarvan neemt hij Daniël mee, een jonge Bosjesmannenwees. Hij dwingt de jongen tot aanpassing aan de blanke cultuur. Daniël begrijpt zijn nieuwe wereld niet en zijn verlangen naar Afrika wordt steeds groter. De verstandelijk gehandicapte Sanne is een van de weinigen met wie hij een binding heeft. Hoop en wanhoop, eindeloos verdriet en heimwee leiden tot een geestelijke terugkeer: Daniël sterft op een vroege zomerochtend. In een poëtische taal schept Mankell op indringende wijze de eenheid van gevoel en verstand van een mens in diepe nood en ontreddering. Paperback; kleine druk. Hide text