De verloedering is een prachtige strip. Natuurlijk is Tardi een van de groten van het hedendaagse beeldverhaal, maar deze samenwerking met scenarist Daniel Pennac is waarlijk een schot in de roos. Na talloze policiers (met Malet, Daeninckx...) en het surrealisme in de Isabelle Avondrood-reeks is dit een actueel, maatschappelijk relevant verhaal dat zelf geëngageerd is en dat meer dan genoeg weerhaakjes bevat om meer te zijn dan een milieuschets. Het is bijzonder genoeg om het niet alleen van zijn originele uitgangspunt te moeten hebben en bovendien is het nog in prachtige kleuren gebracht. Dat alles neemt niet weg dat het meteen herkenbaar is als een Tardi-album. Niemand anders kan Parijs in het algemeen en Jardin des Plantes in het bijzonder zo (herkenbaar en toch zo persoonlijk) tot leven brengen. Dat geldt ook voor de personages, die karikaturaal ogen maar dan met subtiele pennentrekken en die algauw je hart stelen. Toch charmeert het boek vooral door het scenario van Pennac. Het verhaal begint met een politieactie: een van de inspecteurs, Justin, loopt dan naar de dierentuin (in filmtaal heet dat een travelling) waar zijn vriendin Lili werkt. Dan volgt de aanzet tot een relatieverhaal die dan weer omzwaait naar een sociale tragikomedie. Een man sluit zich in de dierentuin op in een kooi; met alleen een televisie en blikken hondenvoer wordt hij snel een sociaal symbool, vooral ook door de invloed en aandacht van de media. Hij protesteert tegen werkloosheid en ontslag (het album is opgedragen aan de ontslagenen, weggesaneerden, afgevloeiden, gereorganiseerden, gefuseerden, gemondialiseerden, kortom, aan allen die op de keien staan), maar persoonsverwisselingen en dubbelspel geven de zaak weer een heel andere wending. Het 'slachtoffer van de maatschappij' wordt een slachtoffer van een moord en dan gaan zowel de politie, Lili als Justin apart op zoek naar de dader, elk om andere reden. Alles werkt als in de beste thriller naar een fijne climax toe. Pennac weet dus een aantal genres te mengen -- altijd goed tegen de verveling -- en flink wat sneren en maatschappijkritiek te geven, weze het op de media, de gsm'ende medemens, de managers, de kunstwereld. Naast belangrijke kwesties als verantwoordelijkheid e.d. zitten er ook intertekstuele verwijzingen in, die voor puur leesplezier zorgen. De personages die hij in dit korte bestek weet te scheppen, zijn hartverwarmend: de opoe-politiecommissaris, de kapitein met het tropenpak, de eenarmige artiest mijnheer Hélas enz. De auteurs kregen trouwens hulp van striphalfgod Loustal, die de schilderijen van Hélas voor zijn rekening nam. Kortom, een album om te koesteren. [Wilfried Poelmans] Masquer le texte

De verhalen van Jacques Tardi spelen zich meestal af in de eerste helft van de twintigste eeuw. Een zwart-wituniversum, geteisterd door natte sneeuw, bevolkt door depressieve anti-helden en gestoorde tegenstanders. Ook 'De verloedering' speelt zich af in de Lichtstad, maar dan in het heden, in kleur. Op een dag zit er een werkloze in een kooi in de dierentuin van de Jardin des Plantes. Is het een protest, een grap, een mediastunt? Een detective wordt op de zaak gezet, maar blijkt, evenals de meeste hoofdfiguren, niet wie hij is. Een grappig en origineel verhaal, vol cynische humor, milde maatschappijkritiek en een enkele verwijzing naar andere albums. Tardi werkt vaak samen met anderen, en ook hier (met Pennac en Loustal) loont dat de moeite.