Culot heeft ie, Emmanuel Moynot, als hij het aandurft een reeks van Tardi over te nemen. Op de kaft van deze vijfde verstripping van een Nestor Burma detective van Léo Malet staat te lezen "naar de personages van Tardi". Moynot tekent Nestor Burma en zijn assistente Hélène inderdaad zoals Tardi dat deed, al is de kinnebak van Burma minder geprononceerd. De andere, nieuwe personages tekent hij meer realistisch. Andere verschillen zijn de inkleuring (hoewel Tardis zelfgeschreven Burma-verhaal Een kater vol lood ook ingekleurd was) en het iets kleinere gehalte aan tekst. Moynot blijft heel dicht bij de aanpak van Tardi, maar tekent iets vinniger en in details merk je sporen van de stijl die hij ontwikkelde in albums als Meneer Khol en Anatomie van de wanorde.

Het verhaal is opnieuw typisch Nestor Burma: een reeks misdaden en moorden waar de lezer noch Burma wijs uit geraken, tot een Burma een detail opmerkt dat alles duidelijk maakt, wat hij uitlegt in aanwezigheid van de protagonisten, waarna een laatste confrontatie of shoot-out volgt. Ditmaal beweegt Nestor Burma zich in de jazzbars van het zesde arrondissement van Parijs waar hij een partij gestolen juwelen moet zien terug te vinden. Het verhaal is een beetje gewoontjes vergeleken met de eerdere verstrippingen van Burma-verhalen. [Chris Bulcaen] Masquer le texte

De wat onderkoelde privédetective Burma struikelt bij een opdracht om gestolen juwelen op te sporen over de lijken van spelers in het verhaal, maar ziet toch kans om door deductie uit geringe aanwijzingen de zaak op te lossen. Een hele roman (van Malet) met ingewikkelde intrige vatten in zeventig pagina's tekeningen is geen gemakkelijke klus. Op het eind zijn er dan ook volle tekstballonnen nodig om de gebeurtenissen in hun juiste perspectief te plaatsen. Eerder tekende Tardi vijf (zwartwit)albums met deze hoofdpersoon; Moynot is een waardig vervanger qua stijl, ditmaal overigens wel in kleur. De sfeer van het naoorlogse Parijse uitgaans- en criminele milieu is aardig getroffen, goed ondersteund door de licht schetsmatige tekeningen met sobere inkleuring. Moynot tekende eerder enkele thrillers (Noord-Zuid), en de op het kubisme gebaseerde 'Anatomie van de wanorde' (2003)*. Voor de liefhebber van een detective waar je je hoofd bij moet houden.