Parijs wordt al dagenlang gehuld in een dikke mist, terwijl de politie staakt. Het is een vrijgeleide voor misdadigers, en er is dan ook een seriemoordenaar op pad die profiteert van de omstandigheden. Zes nachten op rij wordt er iemand gewurgd, telkens op dezelfde manier. Na een hulpkreet duikt het slachtoffer weer op, vertelt getuigen dat hij wist te ontsnappen aan een diefstal/aanranding/overval, vertrekt en wordt gewurgd teruggevonden. Al snel rijst het vermoeden dat er hypnose in het spel is. Dat zegt ook Esbirol, een handelaar in detectiveromans die zich tegen een trouwe klant van twaalf jaar doodleuk out als de dader. Meer nog, hij neemt de jongen mee op zijn moordende tochten. Hoe hij de slachtoffers hypnotiseert zodat ze zich willoos laten ombrengen, legt hij niet uit. Maar zijn kleine ingewijde weet ook van een boek dat Esbirol ooit schreef, Het geheim van de wurger, en hij probeert dat te bemachtigen.

Dit verhaal van Pierre Siniac heeft een onverwachte ontknoping, maar Tardi vond dat blijkbaar niet voldoende of was gewoon in een speelse bui. De tekenaar voegde er nl. nog een aantal alternatieve eindes aan toe, wat in deze vrij klassieke policier wat overbodig was. Ook de krantenberichten vooraan in de strip zorgen voor een experimentele inslag. Eerst gaat het over de 'wurger van middernacht' zelf, dan over kleine menselijke verhalen, tot een filmrubriek toe. Die werkwijze komt echter niet helemaal goed over, grotendeels omdat ze niet geduid wordt. Oorspronkelijk werd dit album immers in afleveringen gepubliceerd in een soortement echte krant, waardoor wat nu een frivole intro lijkt, wel een context en meerwaarde had.

Tardi heeft in de laatste decennia zowat de norm gesteld voor hoe het Parijs van de jaren '50 er in strips moet uitzien, dus ook hier weet hij je meteen in de sfeer te trekken en zijn enigszins karikaturale personages toch expressieve koppen mee te geven. De 'Koop dit boek niet, u krijgt er spijt van!'-waarschuwing op de achterflap is overigens onnodig, want de strip staat op zich sterk genoeg, ook al grijpen de extra's niet meteen naar de keel. [Wilfried Poelmans] Masquer le texte

'Het geheim van de wurger' is een in zwart-wit getekende verstripping van een detective van Siniac uit 1960. Het verhaal speelt zich af in februari 1959; de politie staakt en Parijs is gehuld in een dikke mist. De uitgelezen kans voor Valetin Esbirol, tweedehandsboekhandelaar gespecialiseerd in detectives, om moorden te plegen. Na twee moorden neemt hij de jonge Alphonse met zich mee als getuige. Esbirol beweert dat hij hypnotische gaven heeft waarmee hij zijn slachtoffers geruststelt. Bij de eerste wurgpoging schreeuwen ze hun doodsangst uit, de tweede keer laten ze zich mak als lammetjes de strot toeknijpen. Alphonse gelooft het niet en probeert er zelf achter te komen hoe de vork in de steel zit. Dit mondt uiteindelijk uit in drie verschillende eindes en een bizarre 'verklaring van schijnbaar onverklaarbare feiten'. Alsof Tardi dit nog niet genoeg vond, voegde hij zelf op het eind nog vier eindes toe in nog niet opengesneden bladzijden. Deze overdaad aan eindes doet meer kwaad dan goed, ondanks dat het verhaal spannend is, de verklaring heerlijk vergezocht en Parijs zoals gewoonlijk bij Tardi briljant is neergezet. Masquer le texte